Po prostu nie wiemy, jak wyglądał Budda. Żadne podobieństwa do historycznego Buddy, Siddharthy Gautamy, nie powstały za jego życia, a najwcześniejsze jego przedstawienia pojawiły się wieki po jego śmierci.
Jak on mógł wyglądać? Dzisiejsi naukowcy próbują prześledzić starożytne DNA, aby lepiej zrozumieć wczesne migracje i ludzi, którzy zamieszkiwali dzisiejszy południowy Nepal i północno-wschodnie Indie, gdzie podobno mieszkał Budda. Do tej pory nie mamy jednak jasnego obrazu tego, jak wyglądali ludzie w świecie Buddy; naszym najprawdopodobniejszym przypuszczeniem jest, że przypominali oni współczesnego Nepalczyka.
Wczesne pisma święte opisują Buddę jako „przystojnego, dostojnego i czystego” oraz „obdarzonego rangą i kolorytem szlachetnego wojownika”, ale mówi się, że sam Budda wspomniał tylko, że ogolił brodę przed opuszczeniem domu. Wspomniane we wczesnych tekstach 32 „znaki rozpoznawcze wielkiego człowieka” zawierają pewne cechy, które wydają się być dosłowne (takie jak „długie, smukłe palce” i „wyprostowane i wyprostowane ciało”), ale inne mogą być rozumiane tylko w sposób graficzny (na przykład „ramiona sięgające poza kolana” lub „cielesny wypukły wierzchołek na koronie głowy”).
Co wiemy o sztuce buddyjskiej? Wcześni buddyści reprezentowali Buddę nie przez podobieństwo, ale przez symbol – pusty tron, odcisk stopy lub konia bez jeźdźca. Pierwsze przedstawienia Buddy w formie ludzkiej powstały w pierwszych dwóch stuleciach CE w imperium Kuszan, ale nawet najstarsze z nich pochodzą z co najmniej pięciu wieków po życiu Buddy. Cesarstwo kuszańskie (30-375 lat p.n.e.) zajmowało mniej więcej to samo terytorium co współczesny Pakistan i Afganistan, a jego artyści byli pod silnym wpływem sztuki greckiej, rzymskiej i perskiej, a niektórzy z nich sami byli Grekami; dlatego też wiele najstarszych wizerunków Buddy i bodhisattwów wygląda na greckie lub europejskie. Wczesna chińska sztuka buddyjska przedstawia Buddę z cechami bardziej centralnymi lub zachodnioazjatyckimi, ale w VII wieku chińscy buddyści wyglądali na Chińczyków. (Wszechobecna tłusta, śmiejąca się postać często mylona z historycznym Buddą to Budaj, dziesięciowieczny półlegendarny chiński mnich). W miarę jak buddyzm rozprzestrzeniał się w pozostałej części Azji i poza nią, artyści nadal tworzyli buddów, którzy wyglądali jak oni sami.